W jaki sposób kanadyjskie kobiety uzyskały prawo do zasiadania w Senacie?
W 1927 roku pięć kobiet zwróciło się do Sądu Najwyższego Kanady z pytaniem, czy słowo "osoba", "osobowość", odnosi się do osób płci żeńskiej. Co się stało potem?
Zgodnie z Ustawą Konstytucyjną Brytyjskiej Ameryki Północnej, najwyższym prawem Kanady, do Senatu mogła zostać wybrana tylko osoba wykwalifikowana, "osoba kompetentna". Określono trzy warunki: wiek powyżej 30 lat, majątek o wartości co najmniej 4000 dolarów CAD i zamieszkanie w prowincji, z której kandydat startował.
W 1867 r. słowo "osobowość" oznaczało tylko mężczyzn, ale w 1922 r. działaczki kobiece Alberty postanowiły nominować do Senatu Emily Murphy, pierwszą kobietę sędziego w Kanadzie. Tysiące ludzi w całej Kanadzie poparło tę ideę, o czym szeroko pisano w gazetach. Rząd odmówił, powołując się na ustawę o konstytucji. Premier podniósł kwestię nowelizacji ustawy, ale senatorowie zaczęli grać na zwłokę.
Do 1927 roku we wszystkich prowincjach kanadyjskich z wyjątkiem Quebecu kobiety mogły brać udział w wyborach. Czasy się zmieniły. Zgodnie z ustawą o kanadyjskim Sądzie Najwyższym grupa pięciu osób może zwrócić się do rządu o zlecenie Sądowi Najwyższemu interpretacji określonego fragmentu prawa. 27 sierpnia 1927 roku Emily Murphy i cztery inne kobiety napisały petycję, w której domagały się ustalenia, czy kobieta jest osobą.
Sześć miesięcy później Sąd Najwyższy Kanady jednogłośnie orzekł, że kobiety nie należą do "osobistości" wymienionych w ustawie, ponieważ w 1867 roku nikt nie wyobrażał sobie kobiety na odpowiedzialnym stanowisku. Emily Murphy i jej przyjaciele aktywiści odwołali się następnie do sądu najwyższego — Komitetu Sądowniczego Privy Council w Londynie.
W 1929 r. angielski sąd orzekł, że kobiety nadal mogą być senatorami. Emily Murphy nigdy nie została wybrana do Senatu, ale kobiety zostały prawnie uznane za jednostki, co już było ogromnym krokiem naprzód. W dniu 15 lutego 1930 r. Caryn Wilson została pierwszą kobietą senatorem w Kanadzie.
Od 1979 r. Kanada co roku wybiera pięć osób, które przyczyniły się do równouprawnienia płci, i przyznaje im nagrody. W 1999 r. na Placu Olimpijskim w Calgary (Alberta) odsłonięto pomnik poświęcony tym pięciu kobietom, nazwany "Sławną Piątką". W 2000 r. na wzgórzu Parliament Hill w Ottawie postawiono im pomnik.
Pomimo ogromnych zmian w podejściu do kobiet, jakie zaszły w ciągu ostatniego stulecia, kobiety w Kanadzie wciąż zarabiają o połowę mniej niż mężczyźni. Należy jednak zauważyć, że mentalność kobiet kanadyjskich jest zupełnie inna niż kobiet z WNP. Kanadyjskie kobiety częściej walczą o swoje prawa, bycie silną kobietą w Kanadzie jest prestiżowe. A 8 marca, Międzynarodowy Dzień Kobiet, jest dla Kanadyjczyków raczej okazją, by pamiętać o prawach kobiet, niż o ich pięknie i kruchości.
